یادداشتی پیرامون ظاهربینی دینی در چهاربرج
در چند روز گذشته عده‌ای ظاهرنما در یکی از کانالهای تلگرامی مطلبی را در راستای تخریب تعدادی از همشهریان که در ایام محرم لباس سیاه نپوشیده بودند منتشر کردند. این عده در استدلال خود نپوشیدن لباس سیاه را در تقابل با راه حضرت حسین (ع) دانسته بوند. در زیر یادداشت احمد جوادی را در رد این نگرش سطحی میخوانیم.
“چندی پیش یادداشتی در خصوص ظاهرگرایی دینی و آفتهای آن برای جامعه و دینداری اخلاق مدار و عمل گرا نوشتم که تبدیل به نوعی بدعت سد راه اخلاق و هدف غایی دین در جامعه شده است.
نگرش ظاهربین و یا ظاهرگرایی در اسلام به چهاربرج یا زمان حال ختم نمیشود بلکه عمری به درازای صدر اسلام دارد. در همان سالهای آغازین اسلام، بزرگانی چون حضرت علی (ع) به نوعی قربانی ظاهربینی امت خود شدند. همه ما جنگ صفین را به یاد داریم که ظاهربینان چگونه قرآنهای سر نیزه را به علی و عمل علی ترجیح دادند.
این امت ظاهربین در زمان امام حسین (ع) نیز یکی از مهم ترین عاملان شهادت ایشان شدند. افرادی چون شمر و سپاه او به ظاهر احکام دینی از جمله خروج علیه خلیفه وقت مسلمین فریفتند و سر حسین (ع) را الله اکبر گویان بریدند. چنانکه در راه خدا جهاد کرده‌اند!
آری قیام حسین را افراد ظاهربین نتوانستند درک کنند چون معرفت نداشتند و تنها درکشان ظاهر احکام و افراد بود.
افرادی چون شمر هنوز هم در جامعه ما کم نیست. افرادی که دین انسانها را در لباس مشکی او می‌بینند و از تشخیص یزیدهای زمان خود عاجزند و برای یزیدی لعنت می‌فرستند که هزار سال پیش مرده است!
افرادی که مشکی می‌پوشند، عزاداری هم می‌کنند ولی کوچکترین عکس‌‌العملی به ظلم و ناعدالتی ندارند و در تقابل ارزشهای اخلاقی و انسانی و آزادگی با ارزشهای دنیوی، مادی و قدرت طلبی، جانب دنیا را میگیرند و سکوت می‌کنند.
حسینی بودن به لباس و تظاهر نیست. حسینی آن اشخاصی هستند که با افتخار از ناعدالتی و ظلم بیداد می‌کنند و هزینه می‌دهند. افرادی که تمام زندگی‌شان تلاش برای برچیده شدن بساط ظلم و ناعدالتی و رسیدن به آزادگی است از یاران راستین حسین (ع) هستند. حال فرقی نمیکند چه لباسی بر تن داشته باشند.”
