“چره جلی دییرمانی” یادگاری از سالهای پر آرد و تنور چهاربرج! + تصاویر
این دییرمان(آسیاب) زمانی یکی از اصلی ترین مراکز کار و صنعت در منطقه به حساب می آمد. مردم منطقه مرحمت آباد در اواخر تابستان محصول جو و گندم خود را برداشت نموده و در این مکان تبدیل به آرد می نمودند. در آن زمان تمام مردم چهاربرج برای خود “تندیره سَی” یا تنور نانوایی داشتند و نان خودشان را خودشان می پختند. بوی نان تازه در تمام کوچه های چهاربرج به مشام می رسید و چرخهای این دییرمان هر روز پرشورتر از دیروز در حال چرخیدن بود. کمتر فردی را در منطقه می توان سراغ داشت که سنش به دهه 50 و 60 هجری شمسی برسد و از این مکان خاطره ای نداشته باشد.
ولی متاسفانه رفته رفته با گسترش نانوایی های شهری و رغبت مردم به تهیه نان به صورت آماده و عدم مدیریت صحیح و به روز شرکا و صاحبان این دییرمان و عدم حمایتهای لازم از سوی مسئولین در تخصیص اعتبارات لازم جهت مکانیزه نمودن این واحد سبب شد این مکان که روزی از شکوهمندترین اماکن صنعتی زمان خود در منطقه محسوب می شد امروز تبدیل به ویرانه شود. چه بسا این مکان می توانست با درایت مسئولین وقت به یک کارخانه مکانیزه تولید آرد تبدیل شود و موجبات اشتغال زایی بسیاری از افراد منطقه را فراهم نماید. امری که یکی از ضروریات مهم در منطقه محسوب می شود.
سنگ آسیاب(دییرمان داشی) چرجلی دییرمانی و نوشته های قدیمی روی آن
با از بین بردن صنایع بومی که پایه های اصلی صنعتی شدن هر کشوری هستند و توسعه صنایع وابسته مثل صنایع خودروسازی غرب از صنعتی شدن جهان سوم جلوگیری می کند اینهم نمونه اش
بله همین طور است. یکی از فاکتورهای مهم توسعه پایدار ترویج صنایع بومی مناسب با ویژگی های زیست محیطی و کشاورزی منطقه است که د مناطق ما رعایت نمی شود.