معرفی قلعه خشتی روستای کوردکندی

تقریبا در دوره امپراطوری صفوی و در زمان اواخر  حکومت شاه اسماعیل صفوی مقارن با ورود طایفه زاللی به محل کنونی روستای کوردکندی میباشد.(   برای اطلاعات بیشتر در مورد چگونگی ورود و سکونت این طایفه کلیک کنید  ) و بنظر میرسد این طایفه در ابتدای سکونت در این محل با توجه به زندگی عشیره ای خود مدتی  در چادر زندگی میکردند  و کوچرو بوده اند ولی بعدها با درک شرایط بسیار مناسب این مکان برای کشاورزی و دامپروری، از شرایط زندگی کوچرو بودن خارج شده و به سکونت دائمی روی آورده اند و در این راستا ابتدا اقدام به ساخت خانه های خشتی پراکنده و حیاط دار نموده اند ولی با توجه به جنگلی بودن و به طبع آن زیست گله های بزرگ گرگ، خرس و شغال، حفاظت از گله های احشامی مانند گوسفند چالش و مشکل بزرگی بوده است. و به این دلیل سکنه برای نگه داری و محافظت از احشام خود در برابر حیوانات وحشی و درنده اقدام به ساخت یک حصار و قلعه خشتی با دیواره هایی به ارتفاع تقریبا ۴.۵ متر نموده اند و با توجه به امتداد قسمت کوچک باقیمانده از این حصار، بنظر میرسد که مساحت این حصار خشتی حدود ۴۰۰۰ متر مربع بوده است. و در یکی از گوشه های این حصار قلعه کوچکی برای اقامت و قرق قرقچیها(قوروقچو) ساخته بودند.
در دوره قاجار از این حصار به عنوان یک پایگاه نظامی موقت نیز استفاده میشد. اکراد(کردها) یاغی وارد شده از قلمرو امپراطوری عثمانی در بعضی از مواقع با حمایت عثمانیها دست به تاخت و تاز و غارت میزدند و در این موقع از سوی نیروهای حکومتی قاجار به عنوان پایگاه نظامی استفاده میشده است. و لازم به ذکر است که براساس یک داستان شفاهی موجود در روستای ساتیلمیش و روستاهای اطراف آن ذکر میشود؛
قوای اکراد یاغی و غارتگر با استفاده از کمی آب رودخانه جیغاتی در ماه اسفند این سمت رودخانه جیغاتی را چپاول کرده و تا شهر بناب پیشرفته بودند ولی در بازگشت به دلیل بارندگی های شدید فروردین(قوچ آیی) ماه با دیدن سیلاب عظیم جیغاتی غافلگیر میشوند بطوری که توسط قوای دولتی و مردم محلی تماما به هلاکت رسیده و به جیغاتی انداخته میشوند.
لازم به ذکر است که در دوره پهلوی اول از قلعه کوچک این حصار توسط شخصی به عنوان “قانا چارداغی” استفاده میشده است در حال حاضر از آن حصار و قلعه  تنها قسمت کوچکی از دیواره قلعه  پابرجاست(عکس پایین) و بقیه به زمین کشاورزی تبدیل شده است. و در سمت شمال این قلعه چندین هکتار زمین زراعی وجود دارد که به زمینهای “حاصار دالی” معروف هستند.